จนถึงวันนี้ผมก็ยังคิดถึงเขา ทุกคืนผมฝันถึงเขา แต่ก็ต้องเจ็บทุกครั้งเมื่อตื่นขึ้นมา ผมพยามที่จะไม่คิดถึงเขาเพราะถ้าคิดถึงเขาเรื่องเดิมๆที่ผ่านมาก็จะผุดขึ้นมาทันที "ผมรักเขา"และ"ไม่อยากลืมเขา" แต่ในขณะเดียวกันผมก็ไม่อยากเจ็บทุกครั้งที่คิดถึงเขา ผมยังรอเขาอยู่จนถึงทุกวันนี้ ผมวิงวอนกับ"พระเจ้า"ทุกวันพยายามค้นหาสิ่งที่พระองค์อยากตรัสกับผมว่าควรทำยังไง ผมต้องทำยังไง อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สำหรับชีวิตผม ช่วงเวลาที่ผมเสียใจผมมองข้ามใครไปหรือเปล่า ผมลืมครอบครัวไปหรือเปล่า ผมถามตัวเองว่ายังมีคนที่รักผมอีกหลายคนไม่ไช่หรอ แต่มองอีกด้านหนึ่งถ้า"พระเจ้า"ทรงประทานคนคนนี้ให้ผมจริงๆล่ะ ผมจะยอมแพ้ต่ออุปสรรค์และการทดลองอย่างนี้ได้อย่างไร การลาจากอาจไม่ไช่สิ่งที่เลวร้ายอย่างที่เราคิดก็ได้ บางทีพระเจ้าอาจต้องการให้เราเรียนรู้ถึงความเจ็บปวดอย่างที่พระองค์เคยได้รับ และอดทนจนถึงที่สุดเพื่อถึงวันที่พระองค์จะทรงกระทำตามสัญญาที่พระองค์ได้ทรงตรัสไว้ นั่นจึงเป็นความหวังสุดท้ายมี่ผมมั่นใจว่าจะได้รับ และรอจนถึงทุกวันนี้ "สาธุการพระนามของพระเจ้า"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น